Λικιδάμβαρις (Liquidambar)
Οικογένεια : Αμαμηλίδες
(Hamamelidaceae)
Γένος που περιλαμβάνει 3 είδη ανθεκτικών φυλλοβόλων δέντρων τα οποία κατάγονται από τη Μικρά Ασία, την Άπω Ανατολή και τη βόρεια Αμερική. Στην Ευρώπη μεταφέρθηκαν τον 19ο αιώνα και διαδόθηκαν γρήγορα. Καλλιεργούνται για το φύλλωμα τους που παρουσιάζει ωραιότατα φθινοπωρινά χρώματα. Το ύψος ποικίλλει (από 10 ως 40μ) ανάλογα με το είδος. Έχουν συμμετρικό πυραμιδοειδές σχήμα και ανερχόμενα κλαδιά που στη συνέχεια γίνονται οριζόντια και στο τέλος λυγίζουν προς τα κάτω. Τα φύλλα μοιάζουν με του σφένδαμου και αποτελούνται από 5 λιγότερο ή περισσότερο οδοντωτούς λοβούς. Τα λουλούδια μόνοικα χωρίς κάλυκα και στεφάνη είναι ασήμαντα από διακοσμητική άποψη. Ανθίζει την άνοιξη και στη συνέχεια παράγει στρογγυλούς αγκαθωτούς καρπούς που μοιάζουν με του πλατάνου.
Η λικιδάμβαρις οφείλει το όνομα της στην κομμιώδη ρετσίνη που βγαίνει αν χαράξει κανείς τον κορμό της κυρίως στο είδος λικιδάμβαρις η στυρακοφόρος (L.styraciflua)
Είδη και ποικιλές
Λικιδάμβαρις η φορμοζιανή (Liqudambar formosana)
Κατάγεται από την Κεντρική Κίνη και τη Φορμόζα φτάνει σε ύψος 20-40μ. Έχει όρθιο κορμό και εξαιρετικά διακλαδισμένη «κόμη». Τα φύλλα –χνουδωτά στην κάτω επιφάνεια αποτελούνται από τρεις λοβούς από τους οποίους οι δυο πλευρικοί μερικές φορές μόλις που διακρίνονται. Την άνοιξη έχουν ένα όμορφο κόκκινο χρώμα που το φθινόπωρο περνάει από το πορφυρό στο ιώδες για να γίνει τελικά μαύρο.
Λικιδάμβαρις η ανατολική (Liquidambar orientalis)
Κομψό δέντρο που κατάγεται από τη Μικρά Ασία όπου φτάνει σε ύψος 20μ ενώ στην Ευρώπη αναπτύσσεται πολύ λιγότερο. θεωρείται ως κατάλοιπο της Τριτογενούς περιόδου. Το νησί της Ρόδου είναι η μοναδική τοποθεσία στην Ευρώπη όπου εμφανίζεται το είδος Liquidambar orientalis, η Ζητιά όπως τη λένε οι Ροδίτες. Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί του υπάρχουν στη γνωστή κοιλάδα με τις πεταλούδες αλλά υπάρχει και σε αρκετά άλλα σημεία του νησιού.
Κατά το παρελθόν έγινε μια ημιτελής προσπάθεια για την καλλιέργεια του από τον Οργανισμό Περιβάλλοντος του Δήμου Ροδίων που όμως σταμάτησε αδικαιολόγητα.
Είναι ένα πανέμορφο δέντρο που θα μπορούσε να στολίζει τα πάρκα και τους κήπους του νησιού. Μήπως έφτασε η ώρα να ξεκινήσει πάλι μια ποιό οργανωμένη προσπάθεια?Το είδος αυτό είναι κατάλληλο για εύκρατα και όχι πολύ υγρά κλίματα.
Κατά το παρελθόν έγινε μια ημιτελής προσπάθεια για την καλλιέργεια του από τον Οργανισμό Περιβάλλοντος του Δήμου Ροδίων που όμως σταμάτησε αδικαιολόγητα.
Είναι ένα πανέμορφο δέντρο που θα μπορούσε να στολίζει τα πάρκα και τους κήπους του νησιού. Μήπως έφτασε η ώρα να ξεκινήσει πάλι μια ποιό οργανωμένη προσπάθεια?Το είδος αυτό είναι κατάλληλο για εύκρατα και όχι πολύ υγρά κλίματα.
Λικιδάμβαρις η στυρακοφόρος (Liquidambar styraciflua)
Είναι το πιο ανθεκτικό είδος. Προσαρμόζεται καλά στο κλίμα της Ευρώπης γι’αυτό και καλλιεργείται περισσότερο απ’όλα τ’αλλα είδη. Κατάγεται από τις υγρές παράκτιες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών όπου μπορεί να φτάσει σε ύψος 40μ. ενώ στην Ευρώπη δεν ξεπερνά τα 20-30μ.
Έχει όρθια κλαδιά και κομψή συμμετρική «κόμη» σε σχήμα κώνου. Εκτός από το φθινοπωρινό χρώμα του φυλλώματος το είδος αυτό έχει έναν παχύ ρυτιδωμένο φλοιό με όμορφο καστανό χρώμα που δίνει στο δέντρο μια ευχάριστη εμφάνιση ακόμα και το χειμώνα όταν τα φύλλα έχουν ήδη πέσει και υπάρχουν πάνω στα κλαδιά μόνο οι καρποί. Από το ξύλο του είδους αυτού εκτός από την κομμιώδη ρητίνη εξάγεται κι ένα βάλσαμο.
Από τις πολυάριθμες ποικιλίες του αναφέρουμε τη «Χρυσή» (Aurea) με φύλλα που έχουν ραβδώσεις και κηλίδες κίτρινες την «Ποικιλόχρωμη» (Variegata) της οποίας τα φύλλα έχουν υπόλευκες παρυφές ενώ το καλοκαίρι γίνονται ρόζ για να πάρουν το φθινόπωρο ένα έντονο κόκκινο χρώμα με ανοιχτόχρωμες κηλίδες. Τέλος αναφέρουμε την «Lane Roberts» που ο φλοιός της παρουσιάζει λιγότερες ρυτιδώσεις από του τυπικού είδους και παίρνει ένα όμορφο κόκκινο χρώμα κατά το φθινόπωρο.
Τεχνική της καλλιέργειας
Τα είδη του γένους Λικιδάμβαρις (Liquidambar) χρειάζονται βαθιά, γόνιμα και δροσερά εδάφη κατά προτίμηση όχι πολύ ασβεστώδη με καλή αποστράγγιση.
Η ατμοσφαιρική υγρασία ευνοεί την ανάπτυξη ενώ η υγρασία του εδάφους τονίζει τα χρώματα των φύλλων. Αν τα δέντρα φυτευτούν κοντά σε κάποιο ρυάκι και σε προσήλιες και απάνεμες θέσεις το φύλλωμα μπορεί να πάρει πολύ έντονα χρώματα.
Τα δέντρα αυτά θα πρέπει να φυτεύονται μεμονωμένα μέσα σε χλοοτάπητες και να έχουν αρκετό χώρο στη διάθεση τους για να προσβάλλεται το όμορφο χρώμα τους. Επίσης καλό θα είναι να προστατεύονται (με φράχτες από δέντρα και κτίρια) από τους ψυχρούς ανέμους. Τα λικιδάμβαρις δεν αντέχουν τις μεταφυτεύσεις. Γι’ αυτό το λόγο τα δενδρύλλια ιδιαίτερα αν είναι κάπως μεγάλα θα πρέπει να φυτεύονται στην οριστική τους θέση με μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μπάλα χώματος γύρω από τις ρίζες τους.
Πολλαπλασιασμός
Τα λικιδάμβαρις μπορούν να πολλαπλασιαστούν με σπόρο. Η σπορά γίνεται τον Οκτώβριο σε κρύο κασόνι. Οι σπόροι χρειάζονται περίπου 2 χρόνια για να φυτρώσουν. Τα νεαρά φυτά μεταφυτεύονται σε φυτώριο όπου καλλιεργούνται για 4-5 χρόνια πριν από το φύτεμα στην οριστική τους θέση. Ο πολλαπλασιασμός μπορεί να γίνει και με καταβολάδες οι οποίες τοποθετούνται τον Μάρτιο και χωρίζονται από το μητρικό φυτό ύστερα από 2 χρόνια για να φυτευτούν στην οριστική τους θέση.
Κλάδεμα
Προς το τέλος του φθινοπώρου είναι απαραίτητο ένα αραίωμα των πολύ πυκνών κλαδιών.
 |
| liquidambar orientalis |
0 σχόλια