ΦΥΤΩΡΙΑ ΔΕΛΤΑ NURSERIES DELTA TREES LTD

Κέδρος (Cedrus)

Οικογένεια : Πευκίδες ή Πινίδες (Pinaceae)


Cedrus Atlantica Glauca σε παραγωγή.

 Γένος που περιλαμβάνει 4 αειθαλή και μακρόβια, κωνοφόρα με μεγάλες διαστάσεις (σε κατάλληλο περιβάλλον μπορούν να φτάσουν σε ύψος 40μ). Τα νεαρά κλαδιά φέρουν σ’ολόκληρο το μήκος τους λεπτά βελονοειδή φύλλα αλλά πιο κοντά και ενωμένα σε θυσάνους. Τα δέντρα αυτά παράγουν κώνους αλλά μόνο αφού ενηλικιωθούν και μετά (σε ορισμένα είδη μάλιστα η παραγωγή κώνων αρχίζει σε ηλικία 30-40 χρόνων). Οι κέδροι αναπτύσσονται πολύ γρήγορα και λόγω των διαστάσεων τους είναι κατάλληλοι για πάρκα και μεγάλους κήπους. Στις περιοχές μας καλλιεργούνται κυρίως για διακοσμητικούς σκοπούς αλλά στις χώρες απ’τις οποίες κατάγονται χρησιμοποιείται πολύ το ξύλο τους είτε στην ξυλουργική είτε στις οικοδομές.

Είδη και ποικιλίες

Κέδρος η ατλαντική (Cedrus atlantica).
Κατάγεται από την οροσειρά του Άτλαντα στη βόρεια Αφρική. Μαζί με τον κέδρο του Λιβάνου είναι το είδος που καλλιεργείται περισσότερο. Μπορεί να φτάσει σε ύψος 40μ. Έχει πυραμιδοειδή «κόμη». Οι κύριες διακλαδώσεις ανέρχονται προς τα πάνω ενώ οι δευτερεύουσες είναι κάπως κυρτές προς τα κάτω. Στα πιο γέρικα δέντρα τα κύρια κλαδιά τείνουν να παίρνουν μια οριζόντια διεύθυνση γι’αυτό και η «κόμη» παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Το είδος αυτό παράγει όρθιους κώνους μήκους 7-10 εκατ που μένουν πάνω στο δέντρο για πολύ καιρό. Από τις πιο διαδομένες ποικιλίες αναφέρουμε τη «Γλαυκή»(Galuca) με γκριζογάλανα φύλλα την «Κλαίουσα» ή Κρεμοκλαδή (Pendula) με κυρτό κορμό και κρεμαστά κλαδιά που φτάνουν ως το έδαφος και την «Οξύληκτο» (Fastigiata) με κλαδιά ανερχόμενα και κιονωτή μορφή.

Κέδρος η δεοδάρα (Cedrus deodara)

Cedrus Livani σε παραγωγή.

Το είδος αυτό που κατάγεται από τα Ιμαλάια είναι γνωστό και σαν Κέδρος των Ιμαλαίων. Έχει ύψος από 10ως 40εκατ πλαγιόκλαδη ανάπτυξη και κρεμάμενες τις κορυφές του κορμού και των κλαδιών. Τα κύρια κλαδιά είναι οριζόντια και εύκαμπτα. Στα νεαρά δέντρα οι βελόνες έχουν γκριζογάλανο χρώμα ενώ στα ενήλικα βαθυπράσινο. Οι κώνοι μήκους 7-10 εκατ λίγο ή πολύ ωοειδείς σχηματίζονται στα πιο ψηλά κλαδιά των δέντρων που έχουν ηλικία 35-40 εκατ. Η ποικιλία «Κλαίουσα» (Pendula) είναι πιο χαμηλή από το τυπικό είδος και έχει κλαδιά κρεμάμενα προς τα κάτω.

Κέδρος του Λιβάνου (Cedrus libani) Είναι ο πιο γνωστός κέδρος. Φτάνει σε ύψος 10-40μ. Σε νεαρή ηλικία η «κόμη» έχει κωνικό σχήμα. Στα πιο γέρικα δέντρα η κορυφή του κορμού γέρνει τα κύρια κλαδιά παίρνουν μια οριζόντια κατεύθυνση (ποτέ κρεμάμενη προς τα κάτω) και η κόμη γίνεται πιο πλατιά. Οι βελόνες είναι βαθυπράσινες και μερικές φορές παρουσιάζουν αργυρόχρωμες ή γαλαζωπές ανταύγειες. Από τις καλλιεργούμενες ποικιλίες αναφέρουμε τη «Χρυσή» (Aurea) πιο λεπτή από τις άλλες με χρυσοπράσινες βελόνες την «Αργυρή» (Argentea) με φύλλα που έχουν αργυρόχρωμες ανταύγες τη «Νάνα» (Nana με φύλλα που παρουσιάζουν αργυρόχρωμες ανταύγειες ύψος 1 περίπου μ και αργή ανάπτυξη και η Σαργέντειος (Sargentii) με κρεμάμενα κλαδιά κατάλληλη για βραχόκηπο.

Τεχνική της καλλιέργειας
Οι κέδροι χρειάζονται εδάφη με καλή αποστράγγιση επειδή δεν αντέχουν καθόλου τα λιμνάζοντα νερά και ηλιόλουστες τοποθεσίες. Αναπτύσσονται καλά ακόμα και σε ασβεστώδη εδάφη. Τα νεαρά δέντρα (ύψους 50-60 εκατ ) φυτεύονται στην οριστική τους θέση το φθινόπωρο ή την άνοιξη. Είναι απαραίτητο να τοποθετούνται στον πυθμένα του λάκκου πέτρες, χαλίκια κλπ ώστε να εξασφαλίζεται καλή αποστράγγιση. Όταν τα δέντρα φτάσουν σε κάποιο ύψος στηρίζονται με γερούς πασσάλους.

Πολλαπλασιασμός
οι κέδροι πολλαπλασιάζονται με σπόρο και με εμβολιασμό. Για τη σπορά που γίνεται τον Απρίλιο σέ προφυλαγμένο μέρος χρησιμοποιούνται οι σπόροι των κώνων που χρειάζονται 2 χρόνια για να ωριμάσουν. Όταν τα μικρά φυτά φτάσουν σε ύψος 10 περίπου εκατ φυτεύονται σε φυτώριο όπου θα μείνουν για 3-4 χρόνια πριν φυτευτούν στην οριστική τους θέση.
Οι ποικιλίες πολλαπλασιάζονται με εγκεντρισμό (πλευρικό σε σφήνα ) την άνοιξη. Τα κεντράδια παίρνονται από κλαδιά του χρόνου. Σαν υποκείμενα χρησιμοποιούνται δενδρύλλια ηλικίας 1-2 χρόνων.

Κλάδεμα
Στα νεαρά δέντρα είναι απαραίτητο να διατηρηθεί ένας μόνο κύριος βλαστός. Αν διακλαδίζεται το φθινόπωρο κόβεται το λιγότερο αναπτυγμένο κλαδί. Αν θέλει κανείς να περιορίσει την ανάπτυξη του δέντρου μπορεί να κόψει στα τέλη του χειμώνα τα πιο χαμηλά κλαδιά από τη βάση τους χωρις να αφήσει κομμάτια και χωρίς να πειράξει τα πιο αναπτυγμένα κλαδιά.